کودکان به دلیل پایین بودن سطح تفکر انتزاعی، قادر به بیان هیجانات و احساسات خود نیستند. سرکوب و عدم مهارت در بیان احساسات به ویژه از نوع منفی آن بهداشت روانی کودک را به مخاطره میاندازد. از این رو پیدا کردن راهی که کودک را قادر نماید به شیوهای غیر از بیان کلامی هیجانات خود را بروز نماید کاملا ضروری به نظر میرسد.

بازی ابزاری است که کودک به کمک آن خود را بیان می‌نماید و برای هر کودکی جدا از نژاد، زبان و ملیت وسیله مناسبی جهت تخلیه هیجانات و ابزار خود میباشد.

ذات بازی توام با لذت است و این اولین خاصیت درمانگری بازی است که کودک دارای اختلال را درگیر یک فعالیت لذت بخش میکند. این لذت کودک را ترغیب به ادامهی درمان مینماید و فرصتی به درمانگر میدهد که درمان را تا به نتیجه رسیدن ادامه میدهد.

بازی درمانی تکنیکی است که به وسیله آن طبیعت کودکان به صورت بیانی معنی میشود و روشی است برای مقابله با استرسهای هیجانی و همچنین برای کودکانی که دچار آشفتگی های ناشی از مشکلات خانوادگی هستند به کار میرود. درمانگرانی که کار بازی درمانی انجام میدهند معتقدند که این تکنیک به کودکان اجازه میدهد مسائلی را که نمی توانند در محیط روزانهشان مطرح کنند در قالب بازی ارائه دهند.

در بازی درمانی، درمانگر رفتار کودکان را بدون قید و شرط میپذیرد بدون اینکه آنها را غافلگیر کند، با آنها بحث کند و یا نادرستی کار آنها را به آنها گوشزد کند.

مهتاب بايرامی، كارشناس كاردرمانی، بازی درمانگر