«بازی همانند عشق است ، همه میدانند که چیست، اما کسی نمی تواند آن را تشریح کند.» (CHANCE; 1979)

«بازی برای کودکان همانند کلام برای بزرگسالان است.»  (LANDERTH; 1991)

 

بازی فعالیتی طبیعی، لذت بخش، شگفت انگیز و پر رمز و راز است ، وسیله ای برای بیان احساسات، برقراری روابط، توصیف تجربیات، آشکار کردن آرزوها و خودشکوفایی است. چون کودکان غالبا قابلیت کلامی شناختی کمتری در بیان احساسات خود دارند، بازی وسیله ارتباطی طبیعی و عینی برای کنار آمدن با دنیاست.

بازی جزء لاینفک زندگی کودکان است. آمیختگی آن با زندگی کودکان به میزانی آشکار است که گاه وجود آن بعلت حضور همیشگی اش فراموش میشود.

بازی در زندگی بزرگسالان نیز تاثیر بسزایی دارد و خستگی های ناشی از فعالیت و کار روزانه را از بین میبرد.

نقش بازی را از اهمیتی که کودکان به ان میدهند، میتوان درک کرد، مشاهده می شود که کودک در هنگام بازی آن چنان در کار خود غرق می شود که وجود دیگران را فراموش میکند و احساس میکند که تنهاست.

 

بازی همواره و در همیشه تاریخ وجود داشته است.

کاوش های فراوانی که در تمدن های باستانی انجام شده است، نشان می دهد که انسان ها همیشه در کنار وسایل مورد نیاز و ضروری زندگی، اسباب بازی هایی نیز برای بازی کودکانشان داشته اند.

فیلسوفان قدیم همچون ارسطو و افلاطون به بازی و اهمیت آن در امر آموزش و آماده سازی شغلی توجه داشته اند، برخی دیگر از اندیشمندان عرصه علوم تربیتی  نیز ازجمله کمینوس، روسو، پستالوزی و بویژه فروبل، به بازی و استفاده از آن در آموزش تاکید داشته و امری ضروری می دانستند.

بازی تجربه اصلی کودک برای ادراک جهان پیرامون است و جایگاه وی در جهان را مشخص می کند. بازی وسیله ای است که با استفاده از آن کودک جهانی را که در آن زندگی می کند می شناسد.  به گفته وینی کات « تنها با استفاده از بازی کردن است که کودک بطور انفرادی خلاقیت به خرج می دهد و کل شخصیتش را به فعل در می آورد و تنها در ضمن خلاقیت است که فرد خود را کشف می کند. این اتفاق تنها در ضمن بازی کردن روی می دهد"

در جامعه ی شهری  کنونی  که کودکان خسته از محیط های بسته و شلوغی شهر به بازی پناه می آورند، جای دارد  بر بازی و  اهمیت  درست و سازنده  اجرا شدنش تاکید کرد .  بازی درمانگر بازی سازی  ، خلاقیت سازنده و هدایت سیر تفکر را به کودکان امروزی آموزش میدهد.

 بازی درمانگر به وسیله ی تک زبان مشترک  دنیای کودکان ، بازی،  با آنان ارتباط برقرار میکند و مشکلات آنان را رفع میکند . در بازی درمانی  با تاکید بر توانایی های کودک، تلاش میشود کودک با استعدادهای آشکار و نهفته ی خود آشنا و انگیزه ای برای رفع کاستی هایش پیدا کند و نقاط ضعف خود را به قوت  تبدیل کند. بازی درمانگر در بازی درمانی به وسیله ی بازی های برون فکنانه تعارضات و اضطراب های پنهان کودکان که از ابتدای کودکی وجود داشته آشکار وحل میکند .

در بازی درمانی  کودکان با هیجانات و احساسات خود آشنا شده و به تعادل هیجانی و درک شاختی لازم برای دستیابی به بهترین کارآیی در جامعه میرسند .